Με την πλάτη στο νωπό γρασίδι, τα κτίρια της πόλης, έχουν εξαφανιστεί. Μόνο τα σύννεφα στον ουρανό μπορώ να δω τώρα. Έτσι άσπρα όπως είναι και μοναχικά, δίχως την ενοχλητική παρουσία, της ανθρώπινης παρέμβασης, νοιώθω σαν να βρίσκομαι στην εξοχή. Το μόνο που μου θυμίζει την πραγματικότητα, είναι η άκομψη μουσική της πρωτεύουσας. Μα πως ζούμε σε αυτό τον τόπο; Ποια μαγεία, μας έχει δέσει; Τι μας κρατά σε τούτο το άσχημο τοπίο; Η ανάμνηση είναι σκέφτομαι. Ο απόηχος του παρελθόντος. Το τώρα! Που φαντάζει τόσο γνώριμο. Και που βουτηγμένο στης θύμησης τα νερά, θωπεύει άγρια, το επερχόμενο πάντα, μέλλον. Τα κτίρια επιστρέφουν. Τα σύννεφα σκοτεινιάζουν. Όλα έγιναν πιο ρεαλιστικά. Μόνο που η μουσική άλλαξε. Από απλά άκομψη, έγινε απόκοσμη. Άρρυθμη. Ανυπόφορη. Η υγρασία στην πλάτη μου, εξασφαλίζει τον ρεαλισμό της ύπαρξης μου σε τούτο το χάος. Και ο σουρεαλισμός της σκέψης μου, με κάνει να αισθάνομαι εκτός πόλης πιο πολύ από ποτέ, αλλά μέσα σε αυτή και ασφαλής. Σίγουρα πρόκειται για μάγια! Αλλιώς, κάποιος θα έφευγε! Σε κανέναν δεν αρέσει και όλοι μένουν. Μάγια σίγουρα!
Πάντα κάτι γράφω, χωρίς να με νοιάζει αν θα ολοκληρωθεί. Το παραπάνω είναι απόσπασμα από κάτι που δουλεύω τώρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου