2009 παρά κάτι

Χρόνια πολλά και γεμάτα!!!

betting on short

Περίπου δυο μήνες μετά από τις μεγάλες φωτιές στην Πελοπόννησο, ο φίλος μου Γιάννης Μυτιληνός, ηθοποιός και γενικά ανήσυχη καλλιτεχνική φύση, έφτιαξε μια ταινία μικρού μήκους. Σε παγκόσμια πρεμιέρα λοιπόν ιδού! Καλή θέαση.

Μου την δίνει.

Μου την δίνει, που μια ζωή αναιρείτε τόσο εύκολα.
Μου την δίνει, που κομπλεξικά, αφιλοσόφητα, άτομα μπορούν να γίνουν αστυνομικοί.
Μου την δίνει, που καταστρέφονται περιουσίες.
Μου την δίνει, πως ότι και αν γίνει , ακόμα και αν έρθουν τα πάνω κάτω, πάλι οι άχρηστοι θα είναι από πάνω.
Μου την δίνει, που τα ζω (βλέπω) όλα αυτά.
Μου την δίνει, που μου την δίνει.

Υστεριόγραφο. Με πονά το γεγονός ότι εκεί που πάμε, θα φτάσουμε σίγουρα. Το πότε είναι διαπραγματεύσιμο.

Υστεριόγραφο2. τι αντίκτυπο μπορεί να έχουν τα λεγόμενα της άθλιας Πάνια και του τιποτένιου Καρβέλα στο μυαλό ενός δεκαπεντάχρονου; « δεν συνεργάζομαι με μπατσους» !


Υστεριόγραφο3. η ζούγκλα φέρνει ζούγκλα.


Υστερόγραφο

Ότι και αν πούμε,
Πάει.

Ότι και αν κάνουμε,
Πάει.

Σίγουρα για εκείνον,
κάπου καλλίτερα.
Εμείς, του δώσαμε γραφή.



Για το παιδί που δεν γνώριζα και ούτε πρόκειται να γνωρίσω…


Υστερόγραφο2. « η πολιτική και η θρησκεία καταστρέψανε τις κοινωνίες»

Κρισναμούρτη


Η πίστη είναι πολύ δυνατό συναίσθημα, για να το χαρίζουμε σε άλλους!

Αντώνης καλλιγαρόπουλος

Μπιπ

Με την πλάτη στο νωπό γρασίδι, τα κτίρια της πόλης, έχουν εξαφανιστεί. Μόνο τα σύννεφα στον ουρανό μπορώ να δω τώρα. Έτσι άσπρα όπως είναι και μοναχικά, δίχως την ενοχλητική παρουσία, της ανθρώπινης παρέμβασης, νοιώθω σαν να βρίσκομαι στην εξοχή. Το μόνο που μου θυμίζει την πραγματικότητα, είναι η άκομψη μουσική της πρωτεύουσας. Μα πως ζούμε σε αυτό τον τόπο; Ποια μαγεία, μας έχει δέσει; Τι μας κρατά σε τούτο το άσχημο τοπίο; Η ανάμνηση είναι σκέφτομαι. Ο απόηχος του παρελθόντος. Το τώρα! Που φαντάζει τόσο γνώριμο. Και που βουτηγμένο στης θύμησης τα νερά, θωπεύει άγρια, το επερχόμενο πάντα, μέλλον. Τα κτίρια επιστρέφουν. Τα σύννεφα σκοτεινιάζουν. Όλα έγιναν πιο ρεαλιστικά. Μόνο που η μουσική άλλαξε. Από απλά άκομψη, έγινε απόκοσμη. Άρρυθμη. Ανυπόφορη. Η υγρασία στην πλάτη μου, εξασφαλίζει τον ρεαλισμό της ύπαρξης μου σε τούτο το χάος. Και ο σουρεαλισμός της σκέψης μου, με κάνει να αισθάνομαι εκτός πόλης πιο πολύ από ποτέ, αλλά μέσα σε αυτή και ασφαλής. Σίγουρα πρόκειται για μάγια! Αλλιώς, κάποιος θα έφευγε! Σε κανέναν δεν αρέσει και όλοι μένουν. Μάγια σίγουρα!

Πάντα κάτι γράφω, χωρίς να με νοιάζει αν θα ολοκληρωθεί. Το παραπάνω είναι απόσπασμα από κάτι που δουλεύω τώρα.