Κουράστηκες να ξυπνάς,
στο ίδιο ταλαίπωρο κορμί,
χρόνια τώρα.

το μυαλό σου βάρυνε,
δεν σε ανέχεται πια.

τώρα,

το συναίσθημα αλωνίζει
και ορίζει,
της καταστάσεις.

σηκώνεσαι δύκολα,
περπατάς μελαγχολικά,

κάθε βήμα σου,
προκλητικό.

αδυνατείς όμως,
να δεχτείς την πρό(σ)κληση.

Μια βαθία ανάσα
και δέχεσαι τον
εαυτό σου να πιέζει.

σε ανακουφίζει,
από το αβάσταχτο βάρος
η εκπνοή,

μα ξέρεις!

Τι έρχεται μετά.

Τα βήματα σου,
τώρα πιο δύσκολα,

φτάνεις στον καθρέπτη
και πριν κοιταχτείς,

ξέρεις, πως γέρασες!

Από την συλλογή: Τα αδέσποτα