Τα καλοκαίρια ο Γιάννης τριγυρνούσε συνέχεια με τα ίδια ρούχα. Ένα μπλε ξεβαμμένο τζιν και ένα άσπρο φανελάκι, που καμία φορά το άλλαζε με ένα άλλο ίδιο. τα παράθυρα στο σπίτι του ήταν πάντα ανοιχτά και κάθε απόγευμα ακριβώς στης 6, έβαζε να ακούσει την 5 του Beethoven. Τρελαινόταν ο Γιάννης για Beethoven και ειδικά την 5η! Γενικά ήταν λάτρης της κλασσικής μουσικής. Έτσι λοιπόν περνούσε τον καιρό του, ακούγοντας κλασσική μουσική και φροντίζοντας τις γλάστρες που είχε στο μπαλκόνι του. Έπρεπε να είστε από μια μεριά να τον βλέπετε, τις περιποιόταν σαν να ήταν παιδία του, τους μίλαγε, τους τραγούδαγε και φυσικά της τάιζε όπως συνήθιζε να λέει! Της πότιζε δηλαδή. ‘’ Η κλασσική μουσική τους κάνει καλό μπάρμπα-Μήτσο ‘’, μου έλεγε. Η κλασσική μουσική και η στοργή! Στοργή, άγνωστο συναίσθημα για τον Γιάννη, αφού οι γονείς του είχαν πεθάνει στην περίοδο της Χούντας. Στα μαύρα χρόνια όπως συνήθιζε να λέει και ο ίδιος. Πράγματι, τα χρόνια εκείνα ήταν μαύρα και οι γονείς του πλήρωσαν ένα λάθος τυπογραφικό. Ήταν φιλήσυχοι άνθρωποι που δεν πείραζαν κανένα, ούτε μυρμήγκι που λέμε. Έλα όμως που στα αρχεία της αστυνομίας ήταν περασμένοι σαν κομουνιστές. Όχι πως ήτανε οι άνθρωποι, τυπογραφικό λάθος ήτανε. Ο δαίμων του τυπογραφείου που λένε! Ένας δαίμονας που άφησε τον Γιάννη ορφανό στην τρυφερή ηλικία τον 5 ετών. Από τότε ζει με εμένα τον παππού του η τον μπάρμπα-Μήτσο όπως ήθελε να με φωνάζει. Τον αγαπούσα πολύ τον Γιάννη, τον αγαπούσα πιο πολύ και από τον πατέρα του τον Γιώργο. Ίσως επειδή στο πρόσωπο του Γιάννη έβλεπα τα ίδια μπλε μάτια που είχε και η μητέρα του, η κόρη μου δηλαδή. Ίσως πάλι επειδή δεν πρόλαβα να ζήσω αρκετά με το κόρη μου. Πάντως τον Γιάννη των αγαπούσα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου