Ο ΓΙΑΝΝΗΣ α

Ένα γεια πέρασα να πω και φεύγω!
Αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που ακούστηκαν από το στόμα του Γιάννη. Οι θαμώνες του καφενείου της γειτονίας, δεν πρόσεξαν καν τον Γιάννη που πέρασε, μόνο την χαρακτηριστική βραχνή φωνή του άκουσαν να λέει " ένα γεια πέρασα πω και φεύγω" . Από εκείνη την ημέρα χάθηκε από την γειτονία. Μετά από μερικές μέρες όλοι άρχισαν να αναρωτιούνται, τι να έχει γίνει ο Γιάννης! πουθενά αυτός όμως. Τους έκανε φοβερή εντύπωση που είχε να περάσει από το καφενείο τόσες μέρες. Όχι πως ήταν θαμώνας, αλλά να κάθε πρωί που πέρναγε μπροστά από το καφενείο για να πάει στην δουλεία του, έλεγε καλημέρα! Αυτό και την βραχνή φωνή του θυμόντουσαν όλοι. Τίποτα άλλο. Ο Γιάννης ήταν ένα καλό ευγενικό παιδί, ένας ψηλός ωραίος νέος, που το μόνο που έκανε ήταν να δουλεύει και να ασχολείται με τα λουλούδια που είχε στο μπαλκόνι του. Δεν θα μπορούσε κανείς να πει πως ο Γιάννης ήταν αυτό που λέμε κοινωνικός τύπος, πάντως ευγενικός ήταν και καλοσυνάτος. Α ! Κάτι άλλο που χαρακτήριζε τον Γιάννη ήταν τα μεγάλα στρογγυλά γυαλιά μυωπίας που φορούσε, είχε πολύ μυωπία, 4 , 6 βαθμούς αν θυμάμαι καλά. Τον αγαπούσα τον Γιάννη, από μικρό παιδί, ήταν έτσι ευγενικός και καλός με τον κόσμο. Μεγαλώνοντας βέβαια, άρχισε να κλείνεται στον εαυτό του, Όσο πιο πολύ μεγάλωνε τόσο πιο πολύ κλεινόταν στον εαυτό του. Δεν μπορώ να τον κατηγορήσω! Από τότε που στην γειτονία ήρθε εκείνη η οικογένεια με τα τέσσερα παιδία, όλα αλλάξανε...